کتاب شرم کاوی به بررسی عمیق شرم میپردازد که اغلب پشت نقاب از خود بیزاری بی نقص گرایی بی بندوباری جنسی اعتیاد یا خودشیفتگی پنهان میشود. احساس گناه خجالت زدگی کم رویی و پشیمانی بخشهای اجتناب ناپذیر زندگی روزمره ماست که گاه می تواند. پند آموز باشد و درسهایی در مورد ارزشها اهداف و انتظاراتی که از خودمان داریم به ما بدهد. فرهنگ غالب جوامع غربی شرم را سمی می داند، اما نویسنده در این کتاب شرم را مجموعه هیجاناتی می داند که نقطه مشترک آنها یک آگاهی دردناک نسبت به خوده است. جوزف برگو در این کتاب نظرگاه های رایج در مورد جنیش ارزش خود را به چالش میکشد و معتقد است که ارزش خود فقط از راه تعریف و تمجیدهای بی وقفه افزایش نمی یابد بلکه پرورش آن در گرو هدف گذاری دستیابی به اهدافی که از خودمان انتظار داریم و در نهایت قسمت کردن احساس شادی حاصل از آن دستاوردها با عزیزانمان است. در این مسیر مواجهه با تجربه های شرم را و آموختن از آنها بیشتر از خودگویی های مثبت به رشد ارزش واقعی ما کمک می کند. نویسنده از تجارب بالینی سی و پنج ساله اش با مراجعان مختلف بهره برده است تا نشان دهد که شرم نادیده گرفته شده اغلب به اشکال گوناگون در پس طیف وسیعی از اختلالات روانی از جمله اضطراب اجتماعی خود شیفتگی اعتیاد و خودآزاری پنهان شده است.

کتاب تکه هایی از یک کل منسجم مجموعه‌ یادداشت‌های کوتاهی است که با زبانی ساده و گویا و خالی از اصطلاحات تخصصی روان‌ شناسی، چکیده‌ ای از نظریات و مفاهیم این علم را برای مخاطب خلاصه کرده است. اگر برای شنیدن جملاتی شبه‌ دستوری که نویدبخش یک زندگی آرام ‎‌ترند، آماده‌اید، این کتاب را تهیه کنید و بگذارید برایتان از دردها و گره‌های روان آدمی صحبت کند. کوتاه بودن این یادداشت‌ ها خوانش کتاب را راحت‌ تر می‌کند.

کتاب دروغ هایی که به خود می گوییم (چطور با حقیقت مواجه شویم،خود پذیرا باشیم،و زندگی بهتری بیافرینیم)

همه ما به خودمان دروغ می‌گوییم تا از درد در زندگی‌مان اجتناب کنیم.از این رو، همه به عنوان آدم‌هایی ناقص و ناکامل با هم برابریم؛ پس می‌توانیم با شأن برابر با هم گفتگو کنیم و موظف به بیان حقایق به خود و دیگران هستیم.با این کار، یعنی دیدن دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم و مواجهه با حقایقی که از آنها اجتناب می‌کنیم، راهی را برای زیستن در حقیقت و با یکدیگر می‌یابیم.

شنیدن حقیقت از دیگری به معنا ی تسلیم او شدن نیست، بلکه به این معناست که به چیزی بزرگتر تسلیم شده ایم: حقیقت.ما در زندگی راه‌هایی را می‌پیماییم که دروغ‌هایمان مشخص کرده‌اند و فقط به رنج می‌انجامند.

وقتی رنجمان طاقت فرسا و جانکاه می‌شود، نیازمند کسی می‌شویم که در دیدن دروغ‌هایی که باور کرده‌ایم و دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم، ما را یاری دهد.چون، تنها با دیدن این دروغ‌هاست که با حقایق زندگی‌مان مواجه می‌شویم و به راه حقیقت بازمی‌گردیم.