کتاب هستی و زمان اثر مارتین هایدگر، فیلسوف آلمانی، یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین آثار فلسفی قرن بیستم به شمار می‌رود. این کتاب که در سال ۱۹۲۷ منتشر شد، تلاشی است برای تحلیل وجود انسان و معنای هستی.
هایدگر در این کتاب، مفهوم دازاین (Dasein) را معرفی می‌کند که به معنای “بودن در جهان” است. او معتقد است که انسان موجودی است که در جهان وجود دارد و با جهان تعامل دارد.

هایدگر بر این باور است که انسان در زمان اگزیستانسیل زندگی می‌کند و مرگ نقشی محوری در درک انسان از خود دارد.

هستی و زمان کتابی پیچیده است که به زبانی دشوار نوشته شده است. با این حال، این کتاب تأثیری عمیق بر تفکر فلسفی داشته است و مفاهیم ارائه شده در آن مورد بحث فلاسفه تا به امروز بوده است.

این کتاب اثری مهم در تاریخ فلسفه است. این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران فلسفه و همچنین خوانندگان علاقه‌مند به مباحث فلسفی مناسب است.

کتاب هستی و زمان مهم‌ترین اثر مارتین هایدگر و به تعبیر بسیاری مهم‌ترین کتاب فلسفی قرن بیستم است.عموم فیلسوفان جهان پس از انتشار این کتاب در غرب، تحت تاثیر آن قرار گرفتند.مقدمه این کتاب «شرح پرسش از معنای هستی» نام دارد که به دو فصل تقسیم می‌شود: «ضرورت، ساخت و تقدم پرسش از هستی» و «وظیفه دوگانه در پردازش پرسش هستی، روش پژوهش و طرح کلی آن». فلسفه‌ای که دغدغه‌اش اقتضائات زندگی ملموس بشری است نه انتزاعات عقلی محض. همه تأملات هستی‌ شناختی هایدگر در نقد سنت فلسفی غرب، از یونان پس از سقراط تا عصر مدرن، با این هدف است که آن شالوده متافیزیکی غلطی را که بنای هستی و زندگی بر روی آن استوار بوده متلاشی كند و این بنا را بر مبنای شالوده‌ ای، که خود مدعی بود از زمان افلاطون تا نیچه مورد غفلت واقع شده، از نو استوار سازد.