در قصه های من و بابام پدر و پسر ساده دلند و پراحساس. با همند و یار و یاور هم. به همین سبب، نیروهایشان را در مبارزه با سختیهای زندگی در یک جهت به کار می گیرند. هر دو تلاش می کنند تا با رویدادهای زندگی سازگار باشند و بر تلخیها و پیشامدهای ناگوار پیروز شوند. فریب نمی خورند و تحت تأثیر رفتارهای ناپسند دیگر قرار نمی گیرند. در برابر ناکامیها از پا در نمی آیند و خود را نمی بازند. استوارند و وفادار به شخصیت خود. به همین سبب، بیشتر راه درست را می یابند و بر نیرنگهای زندگی چیره می شوند. می دانند چه می خواهند و همان کار را می کنند که می خواهند. رفتاری ثابت دارند. لحظه ای خوب و لحظه ای بد نیستند. ثبات این دو را نقاش حتی در لباس و چهرهٔ آنها در تمامی داستانها پیگیری کرده است. پدر جلیقه ای سیاه بر تن دارد. این رنگ سیاه در سراسر کتاب بر جای مانده است. پسر نیز همواره لباسی یکسان و مویی آشفته دارد.

کتاب قصه های من و بابام بخشی از خاطرات شیرین بچه‌های دهه‌ی ۵۰ و ۶۰ را ساخته است. در دورانی که ابزارهای تفریح کودکان و نوجوانان از لحاظ تنوع و تعداد هیچ تناسبی با دنیای پر از امکانات امروز نداشت، اگر محصول جذابی از راه می‌رسید به سرعت شناخته و دست به دست می‌شد.این کتاب یکی از نمونه های خوب کتابهای تصویری است. مصوّر کتاب هم شاعر و نویسنده ای است آگاه و هم نقاشی بسیار هنرمند. شعر و نوشتهٔ او، چون هسته ای در درون میوه، در تصویرهای هنرمندانه اش نهفته است. پیامی دارد که آن را در سراسر کتاب دنبال می کند. پیامش انسانیت است. عشق و امید، پاکی و صفا، و مهر و دوستی است. آن را به گونه ای بسیار دلپذیر و سودمند و آموزنده تصویر کرده است. به آن چاشنی طنز افزوده است تا گوارای هر ذهن مشکل پسندی باشد.