استاد جلیل مسعودی فرد در این اثر به تبیین و تحلیل داستان های مثنوی، مفاهیم و تمثیل های این اثر ارزشمند جهانی پرداخته است و حکایت های مثنوی را از جنبه های مختلف مورد ارزیابی قرار داده است.

در این داستان دو شخصیت اصلی وجود دارد. عمر : نماد فقیهی جزم‌ اندیش و سنتی است که با معیارهای ذهنی خودش رفتار دیگران را می‌سنجد و درباره ی خوبی و بدی آن‌ها قضاوت می‌کند.
پیرچنگی : نماد انسانی خطاکار که با فروتنی خطای خویش را می‌پذیرد و در راه جبران آن تلاش می‌کند و به درویشی قلندر که در راه دوست رفتارهای شیرینی دارد تبدیل می‌شود.