کتاب

شراب تلخ بیاور که وقت شیدایی‌ ست که آنچه در سر من نیست بیم رسوایی‌ ست چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند همیشه زخم‌ زبان خون‌ بهای زیبایی‌ ست اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ ست شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست کنون اگرچه کویرم، هنوز در سر من صدای پر زدن مرغ‌های دریایی‌ ست این رقص موج زلف خروشندۀ تو نیست این سیب سرخ ساختگی، خندۀ تو نیست ای حسنت از تکلّف آرایه بی‌نیاز اغراق، صنعتی است که زیبندۀ تو نیست در فکر دلبری ز من بینوا مباش صیدی چنین حقیر، برازندۀ تو نیست شب‌های مه‌ گرفتۀ مرداب بخت من ای ماه! جای رقص درخشندۀ تو نیست گمراهی مرا به‌ حساب تو می‌نهند این کسر شأن چشم فریبندۀ تو نیست ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندۀ تو نیست