کتاب پس از تو

بخشی از کتاب

مادرم گفته بود که ماندن کنار ویل در نهایت بر بقیه عمرم تأثیر خواهد گذاشت. آن موقع فکر کرده بودم منظورش خود من است؛ از لحاظ روانى. فکر کردم منظورش احساس گناهى است که باید یاد بگیرم بر آن فائق شوم، غم، بى خوابى، هجوم بى‌ موقع و عجیب خشم، گفتگوهاى بى‌ پایان درونى با کسى که دیگر اینجا نیست. ولى حالا مى‌ دیدم که مسئله فقط من نیستم: در عصر دیجیتال، من همیشه همان آدم خواهم بود. حتى‌ اگر بتوانم همه چیز را از ذهنم پاک کنم، هیچ‌ وقت نخواهند گذاشت خودم را از مرگ ویل جدا کنم. تا وقتى پیکسل‌ها و صفحه‌ها هستند، اسم من هم به اسم او گره خورده است. مردم بر اساس سَرسَرى‌ ترین اطلاعاتى که به دستشان مى‌ رسید یا گاهى بدون آنکه اطلاعى داشته باشند درباره‌ ام قضاوت مى‌کردند و هیچ کارى از دستم ساخته نبود…