کتاب صد سال تنهایی  روایت صد سال تنهایی شش نسل از خاندان بوئندیا است. در واقع «تنهایی» نوع بشر تم اصلی و پررنگ‌ترین کلمه این رمان است. بنیانگذار “ماکوندو” (روستایی که داستان در آنجا شکل می گیرد) دچار زوال عقل می شود و آنقدر در زیر درخت بلوطی که به آن بسته شده است تنها می ماند تا می میرد، یا ربه‌کا که بعد از مرگ شوهرش خود را در خانه حبس می کند و به فراموشی سپرده می شود؛ یا شخصیت اول رمان “سرهنگ اورلیانو بوئندیا” که به دور از همه و در تنهایی مطلق خود را مشغول ساختن ماهی‌هایی طلایی کرده و آنها را ذوب می کند تا از نو بسازد و به این تسلسل بیهوده ادامه می دهد.

این کتاب آمیزه‌ای است از واقعیت و تخیل، داستانی که همه‌ی شخصیت‌های آن حقیقی و واقعی هستند. اما واقعیت موجود در این داستان با واقعیت شناخته شده‌ی جهان بیرون پیش نمی‌رود. خلق شخصیت‌هایی فرا واقعی که اعمالی خارق‌العاده از آنها سر می‌زند؛ که ماجراهای عجیب و غریبی را بوجود می‌آورد که واقعی و غیرواقعی بودن آنها از هم قابل تشخیص نیست.

عشق در زمان وبا داستانی احساس است که بر قدرت عشق واقعی تاکید کرد. عاشقی یک بیماری در نظر گرفته شده است، بیماری‌ ای که می‌ توان آن را با وبا مقایسه کرد. فلورنتینو، جوانی لاغر اندام و نحیف از خانواده ای متوسط است. او فرزند نامشروع مردی است که صاحب یک شرکت کشتیرانی است. او در کودکی پدرش را از دست داده است و با مادرش که مغازه ای خرازی دارد زندگی می کند. در جوانی در تلگرافخانه مشغول کار می شود و وقتی برای رساندن یک تلگراف به خانه ای وارد می شود، با دیدن دختر خانواده (فرمینا) عاشق او می شود. فرمینا که مادرش را در کودکی از دست داده است با پدرش زندگی می کند و….