چنین گفت زرتشت

فرید ریش ویلهلم نیچه در ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ در پروس متولد شد. پدر و نیز اجداد مادری و پدری‌اش از روحانیان پروتستان بودند. نیچه در میان زنان متدین خانواده که شامل مادر، خواهر، دو عمه و مادربزرگش می‌شد، پرورش یافت. در هجده سالگی تصمیم گرفت برای تحصیل در رشته علوم دینی به دانشگاه بن رفته، سپس وارد شغل روحانی شود. ولی یک سال بعد به دانشگاه دیگری در لایپزیگ رفت و در آنجا به تحقیق و تحصیل در فقه اللغه (فیلولوژی) کلاسیک پرداخت. یکی از اتفاقاتی که زندگی نیچه را دگرگون کرد هنگامی بود که به طور تصادفی با نسخه‌ای از کتاب شوپنهاور بنام «جهان به مثابه اراده و بازنمود» مواجه شد. در این دوره از زندگی نیچه با واگنر آشنا شد که موسیقی دادن معروفی بود و علاقه عمیقی هم به شوپنهاور داشت. واگنر هم متقابلا از تیزهوشی نیچه به وجد آمد و رابطه صمیمانه‌ای بین آنها به وجود آمد. در ۱۸۶۹ نیچه در دانشگاه بازن سوئیس به تدریس فیلولوژی و فلسفه مشغول شد. او قصد داشت از تلفیق فلسفه و فیلولوژی ابزاری نوین برای تحلیل خطاهای تمدن مغرب زمین بسازد. در جولای ۱۸۷۰ بین فرانسه و پروس جنگ در گرفت. نیچه که از عرق ملی آکنده بود، داوطلب پرستاری در بیمارستان ارتش شد. با تماشای رژه صفوف منظم سوار نظام در خیابان‌ها گویی پرده‌ای از برابر چشمانش فرو افتاد. در این زمینه نوشت «برای اولین بار احساس کردم که قوی‌ترین و والاترین خواست در زندگی تلاش برای بودن نیست،‌ بلکه همانا خواست قدرت یعنی میل به جنگ و تسلط است.» در اینجا «میل به قدرت» متولد شد و نیچه بعدها آن را گسترش داد. نیچه هر روز بیشتر از سه ساعت در ییلاق‌های سوئیس پیاده‌روی می‌کرد و در حین همین پیاده‌روی‌ها بود که بدیع‌ترین و بهترین ایده‌های فلسفی‌اش به ذهنش خطور کرد. نیچه بیمار بود و برای درمان بیماری‌اش مدت ده سال در ایتالیا ، فرانسه و سوئیس زندگی کرد، چشمانش به شدت ضعیف شده بود و از سردردهای فلج کننده‌ای رنج می‌برد. ژانویه ۱۸۸۹ نقطه اوج بیماری‌اش بود. نیچه کاملا دیوانه شد و هرگز بهبود نیافت . بعد از مرگ مادر در ۱۸۹۷ نیچه تحت پرستاری خواهرش (الیزابت فورلستر نیچه) قرار گرفت. سرانجام در ۲۵ اوت ۱۹۰۰ نیچه بدون آگاهی از هویت و زمان و مکان خود درگذشت .